Noma/eng/sym
Symeon av Durham, Historia Regum
§161 […] Horum Torgotus erat unus, postea Scottorum episcopus. Is prosapiam trahens de genere Anglorum non infimo, unus erat inter alios qui, nuper subjugata Normannis Anglia, obsides pro tota Lindesia in Lindicolino castro custodiebantur. Ille pecunia emolliens custodiam, cum magno suorum periculo fugit clanculo ad Norwegenses, qui tunc apud Grimesbi navem mercatoriam usque ad Norwegiam oneraverant. In qua navi etiam legati Wilelmi regis Norwegiam mittendi subvectionem sibi paraverant: jamque navis illa totis avolans velis terras aspectibus subtraxerat, cum ecce fugitivus obses regis ab inferioribus navis partibus, ubi Norwegenses eum absconderant, in medium erumpens, legatos eorumque socios in stuporem vertit. Nam ubique locorum perquisitus fuerat, etiam in navi eadem exactores regis scrutinia fecerant, sed calliditas abscondentium delusit oculos perscrutantium. Itaque legati instabant, ut depositis velis navem cum fugitivo regis ad Angliam quoquo modo reflecterent. Norwegenses acrius repugnabant, ut cœpta velificatio prospero navem cursu in antea perferret. Fit partium altercatio, ita ut adversus se invicem armarentur: sed quod major vis erat Norwegensium, citius compressa est audacia legatorum, quantoque magis terræ propinquabant, tanto magis illis se humiliabant. Veniens autem illo juvenis fugitivus, quoniam honeste se et caste agebat, nobilibus et optimatibus gratus apparebat.
§162 Pervenit et ad notitiam regis Olavi; qui quoniam valde religiosus erat, sacros codices inter manus tractare, et litteras inter regni curas sæpe consuevit addiscere; sæpe etiam sacerdoti ad altare assistere, et induentem vestimenta sacra adjuvare, aquam manibus fundere, et cætera hujusmodi devote peragere. Audito itaque quod clericus de Anglia venisset, quod magnum tunc temporis videbatur, eum ad discendos psalmos quasi magistrum sibi exibuit. Inter hæc satis superque abundabat rebus, regis virorumque nobilium largitate proffluentibus. Se quia religiosa desideria, dum differentur, sæpe mutantur, ab illo statu paulatim animus defluebat, quem jocunditas seculi ex successu rerum ad se trahebat. Sed quia invitatus sponte venire noluit, quandoque compulsus domum coelestis patrisfamilias intravit. Post aliquot namque annos patriam cum multa pecunia renavigabat [...].
